Blog Hugo Das: 100% afbreekbaar?

GENDEREN - Ik las onlangs in een vakblad over een nieuw ontwikkelde chips verpakking van een biologisch afbreekbaar materiaal met de ambachtelijke uitstraling van papier. En een even goede houdbaarheid van de chips als in de traditionele zak! Biologisch afbreekbaar, zelfs in de wegberm. Chapeau, 3x winst! Een mooie ambachtelijke verpakking, geen extra voedselverspilling door een slechtere verpakking en een zichzelf oplossend zwerfafval. Hier is denkwerk ingestoken!

Maar dan komen toch wat vragen bij mij op: wat heb je aan zo’n bio-verpakking? Stel, deze breekt in de natuur inderdaad volledig af, wat wordt dan je boodschap aan de consument: gooi maar in de berm? Lijkt mij toch van niet. Maar waar laat je de lege zak dan?
In de biobak? Waarschijnlijk moet dat wel. Maar doe je dat dan ook? Ik niet, omdat het niet logisch is. Tenzij je me duidelijk uitlegt dat dat moet. Hoe zou ik het anders moeten weten?
En gooi ‘m nou ook niet in die zak van Plastic Heroes. De meeste biologisch afbreekbare materialen horen hier namelijk echt niet in thuis en verstoren dat proces behoorlijk!
Bij het oud papier dan maar? Misschien mag dat, maar begrijp je dat dan wèl als consument? Ik in elk geval niet. Dan toch maar weer in de grijze bak?
Maar daarmee is de hippe, afbreekbare, nieuwe chips zak dan toch gewoon hetzelfde ongewenste restafval geworden, wat in de afvalcentrale wordt verbrand om er energie mee op te wekken in ruil voor het loslaten van de CO2. Net als die zak van vroegâh… Ja, dàt schiet lekker op!

Maar al is deze zak dus afbreekbaar en we doen ‘m netjes in de biobak: welke milieuwinst behaal je dan eigenlijk? Hoeveel energie (lees CO2) werd er in het bio-materiaal gestoken om het bruikbaar te maken als chips verpakking? M.a.w.: hoe ziet de CO2-footprint eruit bij het vervaardigen van dit alternatieve materiaal? Is de CO2-footprint van deze afbreekbare zak eigenlijk wel kleiner dan die van de traditionele verpakking? Vaak niet. Sterker, vaak is het middel in dat opzicht zelfs erger dan de kwaal.

Als goedwillende consument en leek kun je die complexiteit nooit beoordelen. Er ontstaat dus het risico dat deze ontwikkelingen er alleen maar voor de bühne zijn: het levert een feel-good ervaring voor de consument op. Die denkt bij zichzelf: “goed bezig!” Maar ondertussen gaan we er qua global warming en actief hergebruik van materiaal misschien juist wel op achteruit. En had de verpakking misschien zelfs beter bij het oude kunnen blijven…

De industrie zal oprecht cradle-to-cradle moeten denken en ontwikkelen, anders komen we er niet. Zeker niet zolang de wereldwijde consumptie blijft doorstijgen. We zullen daarom onze energie en denkwerk volledig moeten richten op ontwikkeling van verpakkingen die ècht een aantoonbaar positief verschil maken in de gehele keten.
Misschien is er voor chips qua CO2 zelfs wel helemaal geen gunstiger bio-afbreekbare oplossing mogelijk, maar kan de verpakking met een wat techniek wel 20% dunner worden gemaakt? Of deels uitgevoerd met biobased LDPE? Twee maatregelen die de CO2 uitstoot van de huidige verpakking al gauw met 50% omlaag kunnen brengen. Da’s een winst die je als consument weliswaar niet ziet, maar die op wereldschaal echter wèl fors doortikt, zeker als je beseft hoeveel chips er op de wereld dagelijks verorberd wordt!

Brengt me op het vermijden van welk afval dan ook: gewoon allemaal wat minder consumeren kan toch ook nooit kwaad en bespaart energie en geld langs alle kanten!

www.oerlemansplastics.nl

0416 - 358 100